طراحی معماری با قابلیت مجزاسازی

هرساختمان بعد از مدت زمانی که از عمرآن می گذردممکن است به دلایل مختلفی چون مغایرت با فرهنگ و ارزش های بومی-نداشتن صرفه اقتصادی-دلایل زیست محیطی و اقلیمی یا حتی نقایص سازه ای کارایی خود را از دست بدهدو در حقیقت ارزش زمین آن از سهام خود ساختمان بیشتر شود.درچنین شرایطی لزوم تخریب یا بهسازی ساختمان بوجود می آید.مهمترین معضلی که دراثر تخریب یک بنا بوجود می آیدهدر رفت مصالح و انرژی است که برای ساخت آن صرف شده است.و در کنار آن آلودگی ها و صدمات زیست محیطی که ایجاد می شود. مجزا سازی ایده ای جدید در زمینه طراحی معماری و سازه است که در اوایل دهه90مطرح شدو جایگزین روش تخریب می شود . بوسیله آن می توان از ابتدای طراحی یک ساختمان شرایطی را ایجاد کرد تابعداز مدت زمانی که نیاز به تغییر کاربری ، بهسازی یا حتی تخریب بنا باشد بتوان اجزا و قطعات و مصالح را براحتی جدا نمودو از آنها در جای دیگری یا حتی به شکل دیگری بهره برد.به این ترتیب هدر رقت مواد و انرژی به حداقل رسیده و آسیب های زیست محیطی کمتری خواهیم داشت.همچنین روش مجزا سازی این امکان را فراهم می آوردتا باجداسازی لایه های مختلف ساختمان با عمرهای گوناگون ، اجزای ساختمان بعداز تخریب یا بازسازی مجددا قابل استفاده و بهره برداری باشند. دراین نوشتار ابتدا به بررسی پیشینه ایده مجزا سازی پرداخته شده و سپس به تبیین این ایده درزمینه طراحی معماری و سازه،روشها و ملاحظات اجرایی آن پرداخته شده است. در انتها به عنوان نتیجه گیری از این بحث اصول کاربردی برای طراحی باپیش بینی مجزا سازی پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

طراحی پایدار ، واسازی ، جداسازی ، چرخه مصالح ، انرژی