تحلیل چگونگی معاصرسازی بافتهای تاریخی با نگاهی به هسته کهن شهرکرمانشاه

مفهوم بازآفرینی شهری، ومعاصرسازی ،اجرای سیاست های مناسب بافت های روبه زوال یا ناکارآمد شهر است به منظور آنکه شهرنشینی یا شهرسازی در روند توسعه ی جدید با هدف دست یابی به سه پایه پایداری ، مرکب از مسایل اقتصادی ،اجتماعی و محیطی ،با زندگی پیوند یابند.هسته و مراکز تاریخی شهرها ،کانون اولیه،قلب تپنده و موتور توسعه ی شهر هستند که هویت وشخصیت شهر را شکل می بخشند.حیات و مرگ شهرها ،ارتباط مستقیمی با مراکز شهرها داشته و طبیعی است که احیاء این مراکز ،به گونه ای که بتواند علایم حیاتی را به آن باز گرداند،امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.بافت قدیم شهر کرمانشاه وبه طور اخص مرکز تاریخی شهر،به عنوان کانون وقوع وقایع و هسته ی اصلی شکل گیری شهر کرمانشاه ،در ابعاد مختلف فرهنگی ،اجتماعی،اقتصادی،سیاسی و...دارای اهمیت فراوان بوده است. هدف این پژوهش شناخت چگونگی تحلیل کیفیت های بافتهای تاریخی به منظور معاصرسازی است.به همین منظور آن دسته از نظریات اندیشمندان ومنشورهای بین المللی که مشخصا در این خصوص بیان شده اند با شیوه ای تحلیلی و تطبیقی گرداوری شده اند وبرروی بافت تاریخی کرمانشاه تدقیق گردیده اند.درهمین راستا در قالب طرحهای معماری،مرمت و طراحی شهری،پیشنهاداتی ارایه گردیده است. همچنین مشخص گردید که اصولی همچون حفظ اصالت وشخصیت کلی بافت تاریخی ،در عین دمیدن روح جدید به کالبدقدیم ونیز رعایت مقیاس انسانی در عین توجه به هویت محلی وپتانسیل های موجود ،می تواند راهبرد اساسی معاصرسازی بافت باشد.لزوم تزریق فعالیت های فرهنگی در عین تولیدارزش افزوده واقتصادی بودن پروژه ها،از دیگر راهبردهای معاصرسازی بافت تاریخی ست.

کلیدواژه ها:

معاصرسازی ، بافت تاریخی ، هسته شهری ، بازآفرینی