بررسی تطبیقی رویکردهای معماری مدرن

طبیعت همواره به عنوان منبعی برای تقلید بشر در معماری مورد توجه بوده است. این توجه تنها به فرم های موجود محدود نبوده بلکه فرم در کنار ساختار و سازه بنا، توانسته است توجه معماران را به خود معطوف نماید. فرم های طبیعی همواره به حالتی شکل گرفته اند که بتوانند پایداری لازم را برای کالبد خود تامین نمایند. لذا می توان از فرم ها و عناصر طبیعی به عنوان پایدارترین و نیز مقرون به صرفه ترین سازه ها نام برد که با الهام از آنها، فرم های بهینه ای برای معماری به دست آورد. در واقع میتوان گفت اجسام طبیعی همواره در جهت هماهنگ سازی خود با نیروهای وارد از محیط بیرون گام برمی دارند. زیربنای این هماهنگ سازی را سازه جسم طبیعی تشکیل می دهد، بر این مبناست که ارگانیسم طبیعی می تواند پاسخگوی عملکردهای خود باشد و در راستای آن فرم خود را تشکیل دهد. در رویکرد تکنولوژیک به معماری، عملکردی سبب ایجاد فرم و سازه های متناسب با آن می شود که بتواند پاسخگوی نیروهایی باشد که از بیرون به بنا وارد می شود و این خود نیازمند ابزارفنی یا تکنولوژیک می باشد. از این رو می توان گفت در طبیعت، عملکرد و فرم در دل خود، سازه را نیز به همراه دارد و در معماری براساس عملکرد است که فرم و سازه شکل میگیرد، که خود رویکردی از معماری مدرن است.

کلیدواژه ها:

معماری مدرن ، رویکرد ، بررسی تطبیقی ، معماری پایدار