سنجش تفاوت توسعه یافتگی بخش های روستایی با بهره گیری از تکنیک های تصمیم گیری چند معیاره(مورد مطالعه: شهرستان مریوان)

رفع نابرابری های توسعه ای ناشی از دیدگاه تمرکزگرا در تخصیص خدمات و امکانات در بین نواحی روستایی و دستیابی به اصل عدالت فضایی در امر توسعه، نیازمند ارزیابی وضع موجود توسعه یافتگی نواحی روستایی است. در این میان با توجه به چندبعدی و پیچیده بودن مقوله توسعه، نیاز است از روش های جدید تصمیم گیری، یعنی روش های چندمعیاره که توانایی حل پیچیدگی های سنجش توسعه یافتگی را دارند، بهره گرفته شود. در این راستای، در پژوهش کاربردی حاضر که اطلاعات پایه ای آن با روش کتابخانه ای جمع آوری شده، وضعیت توسعه یافتگی بخش های روستایی شهرستان مریوان با سه روشTOPSIS،AHP وSAW مورد سنجش قرار گرفت که نتیجه نهایی نشان از وجود الگوی مرکز پیرامون در وضعیت توسعه روستایی منطقه دارد؛ بگونه ای که بخش مرکزی، دارای بیشترین توسعه یافتگی است و به دنبال آن بخش خاوومیرآباد و در نهایت دورترین بخش از مرکز شهرستان یعنی سرشیو قرار گرفته است.