راهکار مشارکتی در بهسازی سکونتگاه های غیر رسمی و بافت های فرسوده شهرها

گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت و حتی درون شهرها و جابجایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است .در نتیجه این جابجایی، به تدریج بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی - اقتصادی خود را از دست داده اند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند.جدا از نقش چاره اندیشی برای کاهش اثرات بازدارنده این نوع از سکنی گزینی اجتناب ناپذیر ، شهرنشینی فراگیر و رو به رشد شهر تاکید اصلی بر چاره جویی، سخت افزارانه و مبتنی بر رویکردهای از بالا به پایین، 1970 است .تا حدود سال های متمرکز،اقتصادی و کالبدی بود، نهایت این روند چاره جویی، پاسخگو به مسایل شهرسازی و به طور کلی شهرنشینی نبود و اکنون اجماع بر سر شیوه های مدیریت شهری و نوین و بهره گیری از ظرفیت های مردمی از طریق مشارکت واقعی انها است و پاسخ ناپایداری های شهری را در ارتقاء کیفیت شیوه مدیریت منابع شهری جستجو می کنند در زمینه نحوه مداخله و ساماندهی اسکان های غیر رسمی وبافت های فرسوده دولت ها و حکومت ها در کشورهای مختلف به روش های گوناگون همواره سعی در مقابله با مشکلات و معضلات این اسکان ها را داشته اند گرچه اکثر سیاست های شهری انان اغلب با شکست مواجه شده است.

کلیدواژه ها:

بافت های جدید ، مدیریت شهری ، ساماندهی ، ساکنین ، ساختار جمعیتی