بررسی نقش حیاط خانه های سنتی ایرانی در بهداشت روان

امروزه روند زندگی شهری فرآیندهای فیزیولوژی، جسمی و روانی انسان را تحت تاثیر قرار داده و سبب بروز برخی مشکلات همچون اضطراب، افسردگی و خستگی روانی گردیده است. با توجه به تاثیر زندگی صنعتی و دوری از طبیعت، بسیاری از روانشناسان و پژوهشگران به این نتیجه رسیده اند که یکی از راه های کاهش مشکلات فوق، برقراری رابطه مجدد با طبیعت است. با نگاهی به الگوی معماری سنتی ایرانی در می یابیم که خانه از طبیعت جدا نبوده و در حیاط، ارتباط نزدیک و حضور در طبیعت تجربه می شده است. این پژوهش به بررسی نقش حیاط خانه های سنتی ایران در سلامت روان ساکنان پرداخته است. خانه در معنای محتوایی خود با مفاهیمی همچون آسایش، آرامش، امنیت روح و روان و محلی که این نیازها را تحقق می بخشد همراه است. و حیاط که مهم ترین فضا در خانه های سنتی ایران است، مکانی برای برآورده ساختن این نیازها بوده است. این تحقیق از نوع کیفی بوده و روشهای جمع آوری اطلاعات اسنادی، میدانی و کتابخانه ای است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که نگرش های کمی و نه کیفی در سیاست مسکن باعث گردیده بسیاری از نیازهای اساسی انسان نادیده انگاشته شود. در این میان نیاز به طبیعت یکی از بارزترین مواردی است که به راحتی مورد بی توجهی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، بهداشت روان ، حیاط ، مسکن