تحلیل زیبایی شناسی در معماری معاصر ایران ( باتاکید بر بناهای آرامگاهی دوره ی پهلوی اول و دوم )

هر طراحی برای زندگی انسان با هنر و مفاهیم زیبایی شناسانه در ارتباط است، یکی از زیر مجموعه های معماری، معماری آرامگاهی می باشد. بناهای آرامگاهی بخش مهمی از عقاید ایرانیان در گذشته به شمار می رفته است. در دوران معاصر به جهت معرفی متوفی به اجتماع و حفظ هویت فرهنگی و ملی آرامگاه و آرامگاه سازی مورد توجه نیز قرار گرفت. با توجه به مطالعات صورت گرفته طراحی آرامگاه ها باید شایسته مقامات و مراتب روحانی شخص متوفی باشد هدف از بررسی موضوع حاضر در وهله نخست مطالعه بر روی مفاهیم و معیارهای زیبایی شناسی و کاربرد آن در معماری است تا در مرحله بعد به چگونگی تجلی آن در بناهای آرامگاهی ساخته شده در دوره پهلوی پی برد. بناهای مورد مطالعه مربوط به معماری نسل اول و دوم مدرن می باشد و شامل آرامگاه حافظ، ابن سینا، فردوسی، میرزا احمد نیریزی، نادرشاه، کمال الملک و یادمان خیام، آرامگاه سعدی، آرامگاه باباطاهر عریان، آرامگاه شاه شجاع، مقبره الشعرا می باشد. روش تحقیق در پژوهش حاضر مطالعه ای تحلیلی- توصیفی می باشد که به شیوه کمی و کیفی صورت می پذیرد. آن چه که بارز است اصول و معیار های زیبایی شناسی در بیش تر این بناها لحاظ گردیده است و یافته ها بیانگر آن است که از این میان عناصر زیبایی شناسی، نور(طبیعی)، مصالح (کاشی معرق، سنگ گرانیت، سنگ تراورتن، بتن اکسپوز، فلز ) و هندسه در اکثر این بناها مشاهده شده و بیشترین درصد را در نمودار میله ای به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

زیبایی شناسی ، آرامگاه ، پهلوی اول ، پهلوی دوم