بازخوانی الگوهای فرهنگی- رفتاری در باغ ایرانی از منظر نگارگری

باغ ایرانی با رنگ و بوی ویژه، نمودار هویت مردم ایران و برآیندی از حس زیبایی و شیوه زیستی این آب و خاک است. از این رو تامل در باغ ایرانی مغتنم و ضروری است. باغ پدیده ای سنتی، حامل مفاهیمی مرتبط با فرهنگ سنتی است و تامل در مفهوم آن ما را با ساحت گسترده ای از معانی بکر و اصیل فرهنگ ایرانی روبرو می کند. باغ ها به ویژه بخش های سکونتی آن، طی تاریخ به دلیل بی توجهی از سوی پادشاهان سلسله های بعد اغلب ویران و دگرگون شده اند. از طرفی چگونگی استفاده از فضاهای معماری و به طور خاص باغ ها و الگوهای رفتاری مربوط به آن ها، نکته مهمی است که امروزه از روی کالبد بناهای به جامانده، به دشواری می توان برخی از آن ها را دریافت. امروزه آثار هنری در حوزه های گوناگون، منبع و ماخذ اطلاعات هستند. در شناخت فرهنگ مردم نیز آثار هنری و به خصوص آثار تجسمی حاوی نکات فراوان و جالبی هستند که صرف نظر از آن گاه مسیر شناخت و تحقیق را مسدود و یا دچار انحراف می کند. در این میان نگاره ها اسناد بسیار مهم و مناسبی هستند که نحوه استفاده از فضاهای معماری و شهری، خصوصا باغ ها را به خوبی نمایان ساخته اند و از این لحاظ منبع ارزشمندی به شمار می آیند. در این مقاله سعی شده است تا با بررسی نگاره ها، به بازخوانی الگوهای فرهنگی، اجتماعی، روش زیست مردمان و الگوهای رفتاری موجود در باغ ایرانی پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، الگوهای فرهنگی- رفتاری ، نگارگری