بکارگیری معماری بومی و باغ سازی ایرانی جهت توسعه پایدار منظر شهری

طراحی شهری و معماری منظر به مثابه دو شاخه مستقل از دانش های معماری و شهرسازی در طی قرن پیشین و عمدتا به دلیل اهمیت یافتن مسیله کیفیت عرصه های همگانی و عمومی شهرها و حوزه های پیرامونی آنان مطرح شده است که امروزه بکارگیری توام آن ها جهت افزایش کیفیت عرصه های عمومی شهری و تقویت منظر شهری لازم است. از آنجاییکه در سرزمین پهناور ایران باغ هایی وجود دارند که از نقطه نظر هنر و معماری نمونه های با ارزشی تلقی شده و باعث ترویج هنر باغ سازی ایرانی در دیگر سرزمین ها و به خصوص سرزمین های اسلامی نیز شده اند، بنابراین، این پژوهش به دنبال راهبردهایی است که بتوان ضمن شناخت اصول توسعه پایدار و معماری پایدار، از ظرفیت های طراحی باغ های ایرانی برای طراحی درست منظر شهری در قالب معماری بومی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، منظر بومی ، طراحی شهری ، باغ ایرانی