آیین جوانمردی و طریقت معماران؛ اصول اخلاق حرفه ای معماران در گذشته و جایگاه خالی آن در اخلاق حرفه ای معماران معاصر

فتوت نامه ها در آیین و فرهنگ غنی ایرانی – اسلامی، یکی از بهترین بسترها برای شناخت و بازشناسی تاریخ هنر ایرانی – اسلامی و تعامل میان هنر و عرفان قلمداد می شوند معماران و هنرمندان با پرداختن به هنرهای مشروع، علاوه بر کسب شغل به رفتاری دیندارانه مبادرت می ورزیدند و همین امر باعث آن می شد که این هنرها هیچگاه در زمره حرفه های تفننی و تجملی قرار نگیرد و ارتباطی تنگاتنگ با اندیشه های الهی و عرفانی داشته باشند. معماری ایرانی – اسلامی در پیشینه خویش لااقل پذیرای دو نظام کلی آموزشی بوده است. یکی آموزش سنتی معماری است که ریشه در قرون و اعصار دارد و انتقال مبانی و مفاهیم در آن به صورت سینه به سینه و استاد و شاگردی انجام پذیرد؛ دوم نظام آموزش آکادمیک در دوره های اخیر بر اساس الگو های اقتباس شده از مدارس اروپایی. آموزش معماری در قرون گذشته از سرچشمه فرهنگ و در نگاهی آرمانی توام با اخلاق و فتوت بوده است که این امر در نظام آموزش آکادمیک چندان مورد توجه و اهتمام قرار نگرفته و بدین سبب چالش استحاله معماری با هویت اصیل به سمت معماری بی هویت و تقلیدی گام نهاده است. ای مقاله سر آن دارد تا با معرفی اصول اخلاقی و معنوی معماری سنتی ایده ای برای تدوین اصول صحیح در آموزش معماری و شهرسازی معاصر دست یابد.

کلیدواژه ها:

فتوت نامه ، اصول اخلاقی معماری ، معماری سنتی ، معماران ایرانی