اهمیت وفای به عهد و پیمان دردین اسلام و از منظر امام علی

مهمترین سرمایه یک جامعه، اعتماد متقابل افراد اجتماع نسبت به یکدیگر است، اصولا آنچه جامعه را از صورت آحاد پراکندهبیرون مى آورد و همچون رشته هاى زنجیر به هم پیوند میدهد، همین اصل اعتماد متقابل است که پشتوانه فعالیتهاىهماهنگ اجتماعى و همکارى در سطح وسیع می باشد. در واقع سنگ بنای همه ی امور در هر اجتماعی، پایبندی به عهد وپیمان است و با سست شدن آن همه ی امور و مناسبات اجتماعی رو به سستی می گذارد و اداره ی درست امور معنا نخواهدداشت. عهد و پیمان حریم امنى است تا همگان در استوارى آن بیاسایند، و به پناه آن روند. خداوند به مومنان فرمان میدهد تابه عهد خویش وفا کنند و بدانند که باید پاسخگوی تعهدات و قول و قرارها و وعده های خویش باشند. نقطه مقابل آنپیمانشکنی است که مایهی سلب اعتماد از یکدیگر شده و اتحاد و یگانگی را از بین می برد. اگر ارکان وفاى به عهد و پیمان درجامعه متزلزل شود، همه در آتش بى اعتمادى خواهند سوخت. در سیره امام علی (ع) نیز جایگاه عهد و پیمان را میتوان درسخنان حضرت و مذمت پیمانشکنی حتی با دشمنان جستجو کرد. پذیرش خلافت به خاطر عهد الهی با علما و دانایان، حاکیاز سیره امام در وفای به عهد است. امام در برخورد با پیمان شکنان نامه ای به سرکرده آنان نوشت و یاران خود را به جنگ باآنها فراخواند. در این مقاله با روش توصیقی- تحلیلی و بر اساس منابع کتابخانه ای به عهد و پیمان از دیدگاه امام علی (ع)پرداخته می شود.