تحلیل چالش های سیاسی امنیتی در روابط ایران و پاکستان

عوامل جغرافیایی به ویژه همجواری همچنان به عنوان عنصر مهمی در روابط کشورها نقش آفرینی میکند و بدون در نظر گرفتن روابط کشورها با همسایگان، برآورد امنیت و منافع ملی آنها امری ناممکن است. شناخت میزان توانایی و آسیب پذیری کشورها، تابع شرایط جغرافیایی و ژیوپلتیک هر کشور است؛ اما به عنوان یک اصل کلی در سرتاسر جهان، همسایگان از نقش منحصر به فرد ویژه در سیاست های راهبردی هر کشور برخوردارند. پاکستان در منطقه شبه قاره، کشوری است که تنها بیش از نیم قرن از تاسیس آن می گذرد؛ اما در همین تاریخ اندک، موجب بحران های عمده ای در منطقه شده است. بسیاری از کارشناسان، پاکستان را بزرگترین خطر برای امنیت جنوب غرب آسیا و صلح بین المللی می دانند. این کشور محرک اصلی ارعابگری مانند: فروپاشی ها، خشونت ها، اعمال تروریستی و به عنوان یک همسایه بد، مسیول آموزشی و تحویل تروریست ها و گروه های تندرو بوده و هست. به طور طبیعی، چنین وضعیتی قطعا بر محیط پیرامونی همسا یگان تاثیرگذار ی فراوانی خواهد داشت. پاکستان از زمان استقلال، همواره گرفتار برخوردهای پیاپی فرقه ای و گسترش چشم گیر افراط یگر ی بوده است. نگرانی عمده این است که گروه های اسلامی این کشور ، بنیادگرا و افراط ی اند و به طور طب یعی محیط داخلی همسایگان پاکستان از جمله ایران را تحت تاثیر خود قرار می دهد. بر این اساس، پرسش اصلی این پژوهش این است که مهمترین چالش و منابع سیاسی امنیتی در روابط ایران و پاکستان چیست نویسنده معتقد است روند منازعات ایران و -پاکستان حول مسایل ایدیولوژیک به نمایندگی مذهب می باشد و ضمنا پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران، کشورها و سازمان- های ضدشیعی به دلیل جلوگیری از صدور انقلاب ایران به فعالیت های گسترده ضد شیعی و ضد ایرانی پرداختند و مناطق جنوب شرق و مرزهای قومی را به شدت متاثر کردند. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی تحلیلی و بر مبنای روش کیفی - است. گردآوری ها داده ها از منایع مکتوب و اینترنتی است

کلیدواژه ها:

ایران ، پاکستان ، افراطی گری مذهبی ، سازمان های ضد شیعی