نگاهی بر مفهوم و هویت معماری ایران

هویت مقوله ای است که سابقه ای به بلندای تاریخ دارد. آن زمان که انسان احساس کرد باید به کیستی و چیستی خود در برابر طبیعت و ماورای طبیعت پاسخ گوید، هویت متولد شد. معماری به رغم تفاوت های سرزمینی که در شکل آن تاثیر فراوانی داشته، دارای ویژگی های ذاتی، پویا و تدریجی است، که آن را هویت می نامند. واژ ه شناسی هویت، ما را به انسان، معماری و مولفه های تمیز دهنده آن می رساند. کلیتی که قبلا با نام سبک به جهان درون و برون انسان تقسیم می شد، امروزه معنای آن با تحول ایجاد شده در عالم و آدم، با مد معماری جایگزین و در دایره ی سلایق گذرای معماران محبوس و از معنای قدیمی خود فرسنگ ها فاصله گرفته است. مولفه های تمیز دهنده ی معماری شامل انسان و باورها، مکان و زمان می باشند. در مقاله حاضر به منظور روشن شدن حقیقت مفهوم هویت، سعی شده با استفاده از مطالعه اسنادی این مفهوم در سه بخش شامل اصطلاح شناسی و بررسی مفاهیم هویت، هویت در معماری، و بحران هویت در معماری معاصر ایران، در حوزه های علوم اجتماعی، علوم انسانی، و معماری و شهرسازی، مورد بررسی قرار گیرد، به طوری که نتایج به دست آمده در طراحی های متکی بر مسیله هویت به کار گرفته شود. این مقاله در نهایت به این نتیجه می رسد که هویت بیش از آن که معطوف به گذشته باشد به بینش افراد مرتبط است، زمان حال را در بر می گیرد و تقاضا برای بهره مندی از آن ریشه در نیازهای فردی و جمعی شهروندان در محیط شهر دارد.

کلیدواژه ها:

معماری ، هویت ، تاریخ ، ایران