تاثیر نجوم و ستاره شناسی بر معماری رصد خانه های ایرانی اسلامی

یکی از مهم ترین پدیده هایی که توجه انسان های نخستین را در زمینه شناخت جهان به خود جلب کرد، نظم مربوط به گردش زمین، ماه و چگونگی طلوع و غروب خورشید و حرکت ستارگان بود. توالی شب و روز و پیدایش فصل های مختلف و تجدید حیات گیاهان پس از فصل زمستان و فرا رسیدن سال نو از روشن ترین و در ضمن یکی از مهم ترین پدیدەهای طبیعی بود که کما بیش همه ی انسان ها و جوامع باستان آن را به طور دقیق مورد ملاحظه و توجه قرار می دادند و به سبب آن که اطلاعات و دانش آنان از کهکشان و ستارگان اندک بود، بسیاری از رویدادها، پدیده ها و حوادث را به آنها نسبت می دادند. در این بین معماران نیز با ایده گرفتن از روابط نجومی موجود در آفرینش توانسته اند توسعه ای پایدار در طراحی خود به جای گذارند و با الگو گرفتن از آن ها به رشد تکاملی معماری کمک بسزایی کردند. در معماری نه چندان گذشته ایران سعی بر آن بوده است تا بتوانند آسمان را از درون خانه که همان حیاط می باشد به راحتی نظاره کنند و در روز از نور و در شب از نور ماه لذت ببرند. در صدر الگو گرفتن از آسمان استفاده از خورشید و ماه می باشد که در تمامی نیازهای انسانی و معماری از همان خلقت بشریت نا امروز مورد استفاده قرار می گیرد. این مقاله به روش کتابخانه ای گردآوری شده است که سعی بر آن است مجموعه ای را با استفاده پتانسیل های ایران که ستاره شناسان و علاقه مندان به آسمان در راستای بهتر شدن فضای معماری و رصدخانه ها به وجود آورد.

کلیدواژه ها:

معماری ، ستاره شناسی ، ایران اسلامی