بررسی آزمایشگاهی آبشستگی در محدوده سری آبشکن های ساده مستغرق

یکی از روش های موثر در حفاظت سواحل رودخانه ها، استفاده از سازه هایی می باشد که عمود بر جریان قرار گرفته و بر خطوط جریان تاثیر گذاشته و با انحراف آنها از دیواره های فرسایش پذیر به قسمت های داخلی رودخانه منجر به کاهش سرعت می شود و توانایی رسوب گذاری جریان را افزایش یابد. در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی آبشستگی درشرایط جریان آب زلال بر روی آبشکن های ساده شکل نفوذ ناپذیر و به صورت مستغرق که در مسیر مستقیم قرار گرفته اند، پرداخته شد. برای این منظور از یک فلوم مستطیلی به عمق 50 سانتیمتر، عرض 75 سانتیمتر و طول 8 متر استفاده شده است. آزمایش ها برای آبشکن های بسته، همچنین سه نسبت استغراق صفر، 30 و 50 درصد در دبی ثابت انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش درصد استغراق تا 50 درصد، عمق آبشستگی اطراف آبشکن ها تا 48 درصد کاهش یافت.

کلیدواژه ها:

سری آبشکن های ساده ، درصد استغراق ، آبشستگی