تاثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی،شیمیایی،تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر صفات کمی و کیفی آفتابگردان

به منظور مطالعه تاثیر سیستمهای تغذیه آلی، شیمیایی، تلفیقی و باکتریهای افزاینده رشد بر صفات کمی و کیفی رقم آلستار آفتابگردان، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس در راستای کاهش مصرف کودهای شیمیایی، اصلاح خاک و بهبود وضعیت تغذیه گیاه اجرا گردید. عامل اصلی در 5 سطح کودی شامل 100 درصد آلی (F₁) درصد شیمیایی و 75 درصد آلی (F₂)50 درصد شیمیایی و 50 درصد آلی (F₃)75 درصد شیمیایی و 25 درصد آلی (F₄) و 100 درصد شیمیایی (F₅) و عامل فرعی در 2 سطح تلقیح شامل (I₀) بذور تلقیح نشده با استفاده از طرحهای کرتهای خرد شده در چارچوب بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار بررسی گردید. عملکرد دانه، وزن هزار دانه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک، میزان روغن و پروتئین اندازهگیری شد. نتایج بیانگر آن است صفات کمی (عملکرد دانه، وزن هزار دانه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک) و برخی صفات کیفی مانند درصد پروتئین به طور معنیداری در سیستمهای تلفیقی بویژه سیستم تلفیقی 50 درصد آلی + 50 درصد شیمیایی بیشتر از سایر سیستمهای شیمیایی و آلی بود (F₃>F₄>F₂>F₅>F₁). این امر نشان میدهد با وجود کمتر بودن نیتروژن قابل دسترس در کود های آلی، بدلیل همزمانی آزادسازی نیتروژن این کودها با نیاز گیاه، عملکرد و اجزائ آن در سیستم تلفیقی بهبود یافته است. بیشترین و کمترین درصد روغن بترتیب در تیمار F₁ (100 درصد آلی) و تیمار F₃(50 درصد آلی +50 درصد شیمیایی) بدست آمد. همچنین نتایج نشان داد تلقیح بذرها با باکتریهای افزاینده رشد موجب بهبود خصوصیات کیفی و کمی آفتابگردان گردید. بطوریکه سبب افزایش معنیدار عملکرد دانه، وزن هزار دانه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک، میزان روغن و پروتئین در مقایسه با تیمار کنترل گردید(I₁>I₀)...

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، کود دامی ، کود شیمیایی ، سیستم نلفیقی ، باکتریهای افزاین ده رشد گیاه ، صفات کیفی ، صفات کمی