اصول طراحی مدارس دوستدار کودک در مقطع ابتدایی با رویکرد ارتقاء رشد شناختی دانش آموزان در ایران (نمونه موردی: مدارس ابتدایی شهر رشت)

طبق شواهد، توجه به نیازهای کودک در سنین کودکی تاثیر بسزایی در زندگی آنها و البته آینده هر شهر و کشوری دارد. چرا که آینده ی هر کشوری بر اساس توانایی ها، روحیات و دیدگاه آنها رقم می خورد. کودکان و نوجوانان به عنوان اعضای جامعه با مجموعه ای از خواسته ها و نیازهای خاص، جزو استفاده کنندگان محیط مصنوع هستند و عمده مشکلات نیز مربوط به حوزه فضاهایی است که مربوط به کودکان می باشد. اهمیت دادن به فضاهای آموزشی و رعایت اصول و استانداردهای مربوط به آن در طراحی این فضاها منجر به خلق محیطی متناسب با خواسته های روانی کودکان و در نتیجه جامعه می گردد و بدین وسیله شرایط لازم جهت مناسب سازی محیط برای رشد شناختی و ارتقاء پتانسیل خلاقیت کودکان فراهم می گردد. مهمترین پیامد منفی این نحوه از رشد کودکان این است که نمی توان از آنها انتظار انسانی خلاق و کنجکاو داشت. چرا که کودکان در محیط های با کیفیت پایین از نظر تحرک و انعطاف پذیری و فعالیت آزاد، در نهایت و به صورت بالفعل تبدیل به یک مصرف کننده افکار خواهند شد نه تولیدکننده آن. هدف مدرسه دوستدار کودک به طور عمده فراهم کردن امنیت برای کودک، ایجاد فرصت در راستای شکل دادن و تغییر محیط پیرامونشان در راستای خواسته های آنها، فراهم کردن عوامل محیطی مناسب از قبیل نور، رنگ، دما، چیدمان، همچنین تقویت فرایند تخیل و در نهایت بارور کردن روح کاوش و تقویت فرایند تفکر و خلاقیت هر کودک می باشد

کلیدواژه ها:

رشد شناختی ، خلاقیت ، مدرسه ابتدایی ، فضای مصنوع