بررسی مختصر انواع راه های درمانی هپاتیت B

هپاتیت B یکی از 5 عامل عفونی مرگ زودرس انسان است. دارای 10 ژنوتیپ است که ژنوتیپ D آن در ایران غالب است. این ویروس در تمام مایعات و ترشحات بدن یافت می شود باعث هپاتیت حاد و مزمن، سیروز کبدی یا هپاتوسلولار کارسینوما می شود. و مهم ترین راه های انتقال آن: تماس جنسی، تزریقات وریدی، انتقال از مادر به نوزاد و تماس های شغلی هستند. بهترین راه برای مقابله واکسن کم عارضه آن در 3 دوز است و تنها در افرادی که سابقه آنافیلاکتیک به دوز قبلی یا قارچ ها را داشته اند، تزریق نمی شود. دوز یاداور نیز فقط برای افراد پرخطر نیاز است.مشخصه سرولوژیک برای تشخیص HBsAg است که معمولا 2تا 10 هفته بعد از تماس با HBV و قبل از افزایش آنزیم های کبدی و علایم بالینی در سرم بیمار ظاهر می شود.علایم پیش درآمدی هپاتیت حاد ویروسی عمومی و کاملا متغیر بوده برای مثال می توان به بی اشتهایی، خستگی، فارنژیت و ذکام اشاره نمود. قابل ذکر است که افراد مبتلا به هپاتیت مزمن فاقد علایم بالینی هستند جز در مواردی که وارد مرحله سیروز شوند و در صورت وجود علایمی نظیر: ضعف، میالژی، آرترالژی، تندرنس RUQ قابل مشاهده است. درمان های موجود اینترفرون)پگ های اینترفرون( و یا داروهای خوراکی ضد ویروسی)آنالوگ های نوکلیوتیدی( مانند: آدوفوویر، انتاکاویر، تنوفوویر، لامیوودین است. مصرف اینترفرون و داروهای خوراکی باعث مقاومت ویروسی می شود. اگر دارو درمانی جواب ندهد آخرین اقدام پیوند کبد است. بهترین تغذیه، رژیم غذایی کم چربی با مصرف کامل پروتیین های گیاهی و خودداری از محصولات فراوری شده است.

کلیدواژه ها:

هپاتیت B حاد و مزمن ، واکسیناسیون ، درمان