تشویق و تنبیه در اسلام و آموزش و پرورش

تشویق و تنبیه دو روش تربیتی است که برای رعایت مقررات و انضباط باید درمدارس مدنظر قرارگیرد. تنبیه در مواردی بکار می رود که رفتار دانش آموز ناپسند، برخلاف مقررات و غیردلخواه است و می خواهیم آن را خاموش و تضعیف کنیم. این دو روش باید بطور صحیح بکار رود تا موجب آرامش خاطر گردد. در مورد تشویق و تنبیه مطالعات زیادی توسط روانشناسان صورت گرفته است و این مطالعات نشان می دهد که اثر تشویق بیش از تنبیه است و تا جایی که ممکن است باید از تنبیه خودداری شود زیرا تنبیه عوارضی ناخوشایند را دربردارد. تشویق باید بجا و مناسب باشد و به محض مشاهده و انجام رفتار مناسب از سوی دانش آموز باید بلافاصله اعمال گردد و از تشویق های بی مورد نیز باید خودداری کرد. تشویق مناسب و بجا در یادگیری تاثیر به سزایی دارد . اصولا تنبیه یک روش بازدارنده است ولذا باید اولا در مواردی نادر وفقط به عنوان مکمل روشهای جهت دهنده بکار گرفته شود که تنبیه بدنی یک شکل آن است وضمن آن که اثرات تربیتی بسیار اندکی دارد، تنبیه نیز باعث تضعیف رفتارهای ناپسند می شود و اکثرا تنبیه به خاطر رفتاری است که مورد قبول بزرگان و اجتماع نیست. تنبیه نیز باید بجا و درست اعمال شود ومناسب خطای کودک باشد، و به محض انجام کار خلاف از سوی کودک تنبیه باید اعمال گردد و دلیل تنبیه نیز روشن شود. کودکی که از مربیان خود بجای دریافت پاداش مرتبا تحقیر می شود واز انتظارات خود به کلی دست می شوید، درنهایت خونسردی اش را از دست می دهد و بدبین و کژاندیش می شود بعضی از کودکان با از دست دادن افراد مورد علاقه شان در دوران کودکی خود، در بزرگسالی مبتلا به افسردگی می شوند.

کلیدواژه ها:

تشویق ، تنبیه ، اسلام ، مکتب ، آموزش و پرورش