مقایسه دو روش طراحی تنش مجاز و حالت حدی سازه های فولادی بلند با مهار بند همگرا در دو جهتدر مناطق با خطر نسبی زلزله متوسط و کم

دهه متوالی یکی از روش های متداول طراحی ساختمان ها روش تنش مجاز بود اما با گذشت زمان و در دهه های اخیر طراحی سازه های فولادی به روش حالت حدی LRFD در کشور های مختلف جهان و همچنین در ایران، به عنوان یک روش جدید با ضوابط مخصوص به خود جایگزین طراحی به روش تنش مجاز شده. وجه تمایز دو روش طراحی های مذکور تفاوت ضرایب در طراحی سازه ها می باشد که در روش تنش مجاز ASD ضریبی با نام ضریب اطمینان اثرات کاهش احتمالی مقاومت اعضا و نیز افزایش احتمالی بارها را صرفا در یک مرحله منظور می نماید. اما در روش طراحی حالت حدی LRFD ایمنی در دو مرحله افزایش بار به کمک ضرایب بار، و تقلیل مقاومت به کمک ضرایب کاهش مقاومت در نظر گرفته شده است. در این مقاله سعی گردیده مقایسه وزنی و اقتصادی سازه های فولادی بلند مرتبه با مهار بند هم محور با تعداد طبقات 8، 12، 16 که با دو روش تنش مجاز و حالت حدی طراحی شده اند مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. سازه های در نظر گرفته شده، سازه های قاب بندی شده منظم، با سیستم بار بر جانبی از نوع سیستم قاب خمشی فولادی متوسط و مهار بند همگرای ویژه فولادی در مناطق با خطر زلزله متوسط و کم و بار گذاری طبق آیین نامه های ایران می باشد و با دو روش تنش مجاز و حالت حدی طراحی شده و نتایج طراحی به طور کمی مورد مقایسه قرار گرفته است. مقایسه سازه های مدل شده نشان دهنده ی اقتصادی تر شدن طراحی سازه ها با روش ASD در طبقات بیشتر است، سایر نتایج حاصل از این تحقیق در قالب جداول و نمودارهایی به منظور مقایسه دقیقتر ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

طراحی تنش مجاز ASD ، طراحی حالت حدی LRFD ، سازه های فولادی بلند ، مهار بند همگرا