بهینه سازی استقرار در شبکه های حسگر بیسیم جهت دستیابی به اتصال و پوشش کامل

شبکه های حسگر بیسیم مجموعه ای از حسگرهای متصل است که در آن هر گره حسگر قادر به جمع آوری برخی از اطلاعات، پردازش، ذخیره سازی و در صورت لزوم ارتباط برقرار کردن آن از طریق حسگرهای دیگر است تا زمانی که دادههای جمع آوری شده به یک ایستگاه پایه ) Sink ( برسد که در آن تصمیمات لازم در نظر گرفته میشود. یکی از جنبه های طراحی بسیار حیاتی در شبکه های حسگر بیسیم، مسیله استقرار حسگرها میباشد. استقرار به دو قسمت استقرار تصادفی و استقرار قطعی)معین( تقسیم می شود. استقرار مناسب باید هر دو پوشش و اتصال را در نظر بگیرد. در این پژوهش به مقایسه الگوهای استقرار منظم شامل شش ضلعی، مربع، متوازی الاضلاع و مثلث متساوی الاضلاع جهت دستیابی به پوشش و اتصال پرداخته شده و در نهایت به مقایسه نتایج حاصل با نتایج بدست آمده از استقرار شبکه حسگر بیسیم توسط الگوریتم بهینه سازی فراابتکاری ژنتیک پرداخته و نتایج حاکی از آن است که الگوریتم فراابتکاری ژنتیک به تعداد حسگرهای کمتری برای استقرار با حفظ پوشش کامل و اتصال نیاز دارد.

کلیدواژه ها:

شبکه حسگر بیسیم ، استقرار ، الگوریتم ژنتیک ، پوشش ، اتصال