برآورد شاخصهای توسعه اقتصادی، اجتماعی و جمعیتی مناطق روستایی استانهای ایران و بررسی تأثیر آنها بر مهاجرتهای روستایی در دهه 75-1365

در این مقاله شاخصهای توسعه اقتصادی، اجتماعی و جمعیتی درمناطق روستایی برآورد شده و تأثیر آنها برمیزان خالص مهاجرت در مناطق روستایی در دهه 75-1365 مورد سنجش قرار رفته است. فرضیه اصلی در این مقاله عبارت از این بوده است که بین سطح توسعه اقتصادی اجتماعی و جمعیتی مناطق روستایی و میزان خالص مهاجرت رابطه معنادار وجود دارد سایر فرضیات براساس همین فرضیه محوری تدوین گردیده اند. روش مطالعه اسنادی و جامعه آماری شامل کلیه جمعیت مناطق روستایی به تفکیک استانهای کشور بوده است جهت آزمون فرضیات و انجام عملیات آماری از متداولترین تکنیکهای آماری علوم اجتماعی (SPSS) استفاده شده است. آزمون فرضیات بااستفاده از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه، آزمون F-test't-test صورت گرفته است، در سطور ذیل برخی از مهمترین یافته های تحقیق مطرح گردیده است. - مناطق روستایی استانهای تهران، یزد، قم، سمنان، اصفهان از لحاظ شاخصهای توسعه نسبت به سایر استانها در سطح بالاتری بوده اند در حالیکه مناطق روستایی استانهای سیستان و بلوچستان ، هرمزگان، لرستان ، کردستان نسبت به سایر مناطق روستایی دارای سطح توسعه کمتری بوده اند. - اکثر مناطق روستایی مورد مطالعه در دهه 75-1365 مهاجر فرست بوده اند در این میان میزان مهاجر فرستی مناطق روستایی استانهای اصفهان، آذربایجان شرقی، همدان، زنجان، بیش از سایر مناطق بوده است. - سطح توسعه آموزشی، میزان دسترسی به تسهیلات عمرانی رفاهی تأثیر معناداری بر میزان خالص مهاجرت نداشته اند. - بین میزان حضور نهادهای اداری و سیاسی و میزان خالص مهاجرت رابطه مستقیم مشاهده شده البته این رابطه در سطح معناداری نبوده است. - بین میزان غلبه بر عوامل مداخله کننده و میزان خالص مهاجرت با اطمینان 9/99 درصد رابطه معنادار و مستقیم مشاهده شده است.