خداشناسی برهان فطرت در اندیشه ی اسلام

برهان فطرت یکی از براهین عمومی و سادهی خداشناسی است که در میان اندیشمندان اسلامی مورد استناد قرار گرفته استتاهمیت و ضرورت این برهان، انفسی بودن آن است که با اندک توجهی انسان می تواند به معرفت خداوند دست پیدا نماید.انسانی که مشغول امور دنیوی بوده یا شهوات او را مغلوب خود نموده از خداشناسی فطری بی خبر است، لذا این فرد مغبتونگشته و خسارات سنگینی بر ییکره ی وجودی خود در راستای کمال و خوشبختی وارد نموده است مقاله ی حاضر، به هویتشناسی فطرت، از نظر اندیشمندان اسلامی، آیات و روایات یرداخته است فطرت، بمعنى سرشت و آفرینش انسان با صفتىمخصوص است، و مقصود این است که: خداى تعالى انسان را با صفت خداپرستى آفریده و این معرفت را در ذات و نهاد اوبه ودیعت گذاشته است، به نحوى که اگر انسان خود را از تلقینات و وساوس خانواده و محیط برکنار دارد، و از دیده سرشتو فطرت بى آلایش خود بنگرد، به تانع و خالق خویش اعتراف می کند، و اگر این صفت را خداى تعالى در فطرت انساننمی گذاشت، هیچ کس به خداشناسی پی نمی برد، اما وقتی که انسان در تنگناهای زندگی و ناامیدی مطلق و نجات جان،واقع می گردد، فطرت خدایی ظهور می نماید یژوهش حاضر با جمع آوری و بررسی معناشناسی فطرت، به توصیف و تحلیلآن یرداخته است.

کلیدواژه ها:

برهان فطرت ، خداشناسی ، اسلام ، معناشناسی ، قرآن و روایات