بهینه سازی زمان سفر در شبکه با استفاده از ترکیب مساله ی تخصیص پویای ترافیک و پارامتر های کنترل چراغ

امروزه توسعه ی روز افزون شهرها و افزایش جمعیت موجب تراکم ترافیک و مشکلات جابجایی شده است، از همین رو نیاز به بدست آوردن راهکار مناسبی است تا از ازدحام وسایل نقلیه، تشکیل صف و افزایش تاخیرها بخصوص در تقاطعات جلوگیری شود. از مهمترین خصوصیات جریان ترافیک، پویایی آن است که باید در مدلهای مختلف چون تخصیص ترافیک به آن توجه گردد. به علاوه پارامترهای کنترل تاثیر مستقیمی بر روی نتایج حاصل از تخصیص دارند. در مقالهی حاضر مدلی ارایه میشود که در آن با ترکیب مساله تخصیص پویای ترافیک و پارامترهای کنترل چراغ، زمان سفر حرکت وسایل نقلیه در شبکه حداقل میگردد. با توجه به تعداد حالتهای موجود، به منظور حل مساله بهینه سازی نمیتوان از روشهای قطعی استفاده نمود و از این رو از الگوریتمهای فرا ابتکاری استفاده شده است. این مدل بر روی یک بخش از شبکه ی شهر تهران و با استفاده از داده های واقعی پیاده سازی شده است و نتایج حاصل از به کارگیری دو الگوریتم فرا ابتگاری ژنتیک و تبرید شبیه سازی شده با یکدیگر مقایسه شده است. نتایج نشاندهنده این است که زمان سفر در هر دو الگوریتم، نسبت به وضعیت موجود به ترتیب به اندازهی 7 و 4 درصد بهبود پیدا کرده است. اما زمان همگرایی مدل با استفاده از الگوریتم ژنتیک در حدود 3 برابر روش دیگر است که آن را بخصوص برای کاربردهای بهنگام نامناسب میسازد.

کلیدواژه ها:

تخصیص پویای ترافیک ، کنترل چراغ ، الگوریتم ژنتیک