ارزیابی مدل های انتخاب مسیر در سفرهای پیاده

امکان پیش بینی رفتار عابرین پیاده در انتخاب مسیر میتواند نقش بسیار موثری در طراحی مناسبتر پیاده روها و برنامه ریزی جهت بهبود تسهیلات پیاده روی موجود داشته باشد. انتخاب مسیر آخرین مرحله از فرآیند چهارمرحله ای برنامه ریزی حمل و نقل است که با نام تخصیص ترافیک شناخته میشود. حل مسیله تخصیص ترافیک به روشهای مختلفی صورت میپذیرد که هر یک از آنها به فراخور ماهیت صورت مسیله مورد استفاده قرار میگیرند. در مطالعات حاضر سعی بر آن است تا روشهای مختلف تخصیص سفرهای پیاده تحلیل، مقایسه و بررسی شده و شیوه مناسب تخصیص در مدلهای انتخاب مسیر عابرین پیاده معرفی شود. در این راستا محدوده پیاده راه بازار تهران در نرم افزار TransCAD مدلسازی شده و پس از جمع آوری اطلاعات مربوط به تقاضای تردد عابرین پیاده و تهیه ماتریس سفرهای ساعت اوج، این شبکه در سناریوهای مختلف مورد بارگذاری قرار گرفته است. در هر سناریو یکی از شیوه های تخصیص ترافیک مورد استفاده قرار گرفته است. در انتها نتایج بارگذاری تقاضا در هر سناریو با مشاهدات عینی تردد عابرین پیاده در ایستگاههای نمونه مقایسه شده است. نتایج نشان داد در معابر خلوت و کم تراکم روشهای مختلف تخصیص ترافیک دارای نتایج تقریبا مشابهی هستند ولی با افزایش چگالی روشهایی نظیر تعادل استفاده کننده با ایجاد تعادل میان دبی جریان و میزان بازدارندگی نتایج مطلوبتری ارایه میدهند.

کلیدواژه ها:

تخصیص ترافیک ، ماتریس تقاضای سفر ، چگالی و دبی جریان ترافیک پیاده