مفهوم بازآفرینی در بافتهای فرسوده شهری وراهبردهای دستیابی به توسعه پایدار در آن

بافت های فرسوده بخش های زنده و پویای دیروز هستند که غالبا امروز پیرو فرتوت،بی شور و نشاط می نمایند.نه کالبدشان و نه محتوایشان جذاب و دلنشین باقی مانده است.در حالی که قلب و روح و هویت شهر را در میان کالبد و فضای قدیمی خود نهفته دارند.اگر شهری بی هویت و بی روح و بی خاطره را نمی پسندیم و اگر توسعه پایدار شهری را در توجه و هماهنگی تنگانگ با فرهنگ و ویژگی های اجتماعی جامعه جستجو می نماییم ،می بایست نسبت به بازآفرینی و احیا این بافت ها با راهبردهای مناسب اقدام نماییم.(سجادی،(1387 از آنجا که شهر محصولی اجتماعی و زاده رفتار فضایی انسان است ،با نگرش صرفا مهندسی و کالبد نگر نمی توان به باز آفرینی وحیات بخشی به این بخش ها اقدام نمود.بلکه می باید با نگرش سیستمی و به تعبیر بهتر اکوسیستمی و ملاحظه توام و تنگاتنگ محیط اجتماعی و طبیعی به خصوص توجه به فرهنگ بومی به این مهم دست یازید.بافت های فرسوده شهری تحت تاثیر مدرنیزاسیون شتاب زده،جمعیت غیربومی بلاتکلیف و ناهماهنگ با زندگی شهری را به جای جمعیت بومی نشانده و موجب ایجاد محیط فیزیکی ناخوشایند ،فضای اجتماعی ناپایدار در بخش های قدیمی شهرها شده است . از لحاظ اجتماعی ساکنین این محلات ،برای پرکردن فاصله طبقاتی خود با بخش های مرفه و کسب در آمد غالبا به فعالیت های غیرقانونی رو می آورند بدین ترتیب انواع آلودگی های محیطی و اجتماعی در این بخش بوجود می آید و مجموع این شرایط منجر به جدایی گزینی فضایی در سطح شهر و بوجود آمدن ناهنجاری های اجتماعی در درون این محلات فرسوده می شود.در پژوهش حاضر دستیابی به معنای عمیقی از بازآفرینی و ارایه راهبردهای دستیابی به توسعه پایدار در آن مهمترین هدف است. در این راستا، شناخت مفاهیمی چون بافت فرسوده و انواع روشهای مداخله آن را میتوان از الویتهای پژوهش حاضر برشمرد. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش مبتنی بر روش اسنادیست، تا باتوجه به تجزیه و تحلیل اطلاعات با جدول SWOT، راهبردهای توسعه پایدار برای دستیابی به بازآفرینی شهری در بافتهای فرسوده ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

باز آفرینی شهری ، بافت فرسوده ، توسعه پایدار