اثربخشی آموزشی رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر تاب آوری دختران خوابگاه بهزیستی شهر نیشابور

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر تاب آوری دختران صورت گرفته است. مطالعه و تحقیق حاضر از حیث هدف در طبقه تحقیق های کاربردی و بر حسب نحوه گردآوری دادهها در دسته تحقیق های نیمه آزمایشی طرح پیش آزمون پسآزمون با گروه کنترل وپی گیری 3 ماهه جای می گیرد. جامعه آماری این تحقیق شامل دختران ساکن خوابگاه بهزیستی نیشابوردر سال 1393 است که بعداز برگزاری یک جلسه توجیهی، 24 نفر به صورت نمونه گیری داوطلبانه و در دسترس انتخاب وپس از همتا سازی به صورت تصادفی در 2 گروه آزمایش 12 نفر و کنترل 12 نفر قرار گرفتند. دراین تحقیق از پرسشنامه تاب آوری (کونور و دیوید سون) جهت گردآوری اطلاعات استفاده شده است. آموزش رویکرد وجودی در طی 10جلسه 1/5 ساعته در محل خوابگاه دختران بهزیستی شهرنیشابور بر روی گروه آزمایش اجرا شد و پس از اتمام جلسات، پسآزمون و آزمون پیگیری سه ماهه از هر دو گروه انجام شد. جهت تحلیل نتایج بعد از بررسی نرمال بودن مشاهدات به کمک آزمون کولموگروف اسمیرنف، از آزمون های تحلیل واریانس یک عاملی بااندازه گیری مکرراستفاده شد. نتایج یافته ها نشان داد که آموزش رویکرد وجودی به شیوه گروهی بر تاب آوری دختران ساکن در خوابگاه بهزیستی شهر نیشابور موثر است و رابطه آن معنا دار است .(p-value = 0/00 > 0/05) به عبارت دیگر آموزش رویکرد وجودی به شیوه گروهی باعث افزایش تابآوری دختران خوابگاه شده است

کلیدواژه ها:

تای آوری ، درمان وجودی ، گروه درمانی