بررسی فقهی و اخلاقی همسرداری در فقه امامیه

گرایش و تمایل اولیه اى که زن و مرد نسبت به یکدیگر دارند، یک هدیه الهى است که در ایجاد کانون گرم خانواده ضرورى و حیاتى مى باشد اما پس از تشکیل خانواده، قطعا پایدارى و تداوم آن در گرو رعایت اصول همسرداری است که از اهمیت زیادی نیز برخوردار است با توجه به اهمیت موضوع خانواده این تحقیق به بررسی فقهی و اخلاقی همسرداری از منظرفقه امامیه می پردازد در این تحقیق با استفاده از روش توصیفی تحلیلی با منابع کتابخانه ای به تحقیق و تفحص در کتب و مقالات حقوق اسلامی و سایت های اینترنتی علمی فقهی پرداخته ایم و سپس با تجزیه و تحلیل مطالب تحقیق را بررسی نمودیم. و نتایج به دست آمده در این تحقیق بیان می کند در تعامل رفتارى همسران، مجموعه اى از رفتارهاى اختصاصى، مشترک، مشابه یا متفاوت زن و شوهر و برگرفته از دین مقدس اسلام است. این مجموعه، سبب افزایش مهر و محبت میان زوجین، تحکیم و گرمى کانون خانواده بوده و در نهایت، موجب تعالى و رشد، پایدارى و تداوم زندگى مشترک مى گردد. و از دیدگاه پیامبر (ص) ، حضرت علی (ع) و حضرت زهرا (س) اخلاق و ایمان نقش ستون فقرات زندگی مشترک را ایفا می کند و مسایل مادی نقش ابزار و وسیله جنبی و کمکی را در زندگی برعهده دارد. بنابراین روابط سالم و متعادل بین مرد و زن، خمیر مایه عشق به زندگی است و سبب تقویت کارکردهای خانواده در حیطه های ارضای نیازهای عاطفی، تداوم نسل انسانی و پرورش و اجتماعی کردن فرزندان می شود.

کلیدواژه ها:

زن ، مرد ، فرزند ، حقوق متقابل ، فقه امامیه ، همسرداری