بررسی شیوه تربیتی محبت از منظر آموزه های قرآن و نهج البلاغه

مقاله حاضر روش تربیتی مبتنی بر محبت را از منظر مهمترین تعالیم آیین اسلام یعنی قرآن و نهج البلاغه مورد بررسی قرار میدهد. محبت از آموزههای اخلاقی دین مبین اسلام است که بیشترین تناسب را با فطرت آدمی و سرشت انسان دارد؛ از این رو تربیت با استفاده از روش محبت میتوان تاثیر قابل توجهی در افراد داشته باشد. تحقیق حاضر از نوع نظری و روش آن توصیفی است. یافته های پژوهش نشان دهنده این میباشد که اگر متولیان تعلیم و تربیت روش تربیت میتنی بر محبت که از روش های ناب تربیت اسلامی است را در حوزه آموزشی بکار گیرند، نه تنها باعث رشد و شکوفایی انسان در جنبه های فردی و اجتماعی ندگی میشود بلکه شوق و کشش به سوی فضایل بیشتر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، محبت ، قرآن ، نهج البلاغه