بررسی اصول و معیارهای معماری پایدار (سبز) با تاکید بر الگوهای سنتی ساخت (نمونه موردی: مساکن سنتی گیلان)

با پیشرفت های فنی- تکنولوژیکی در عرصه معماری، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت به دست فراموشی سپرده شد. معماری مدرن نیز به طور کل بستر شکل گیری معماری را نادیده گرفت. در دهه 70 بحث های مربوط به توسعه پایدار مطرح گردید، که حاصل آگاهی یافتن از بحران های زیست محیطی و شناخت عمیق نسبت به محیط پیرامون بوده است. که بدنبال آن علاوه بر توجه به محیط زیست توجه به انسان نیز مدنظر قرار گرفت. توسعه پایدار بخاطر ابعاد انسان مدارانه و انسان گرایانه ارزش و اعتباری خاص یافته است. همچنین توسعه پایدار زمینه ورود به طراحی و معماری پایدار (سبز) را فراهم کرد که هدف اصلی آن کاهش آسیب های محیطی، به حداقل رساندن مصرف منابع انرژی و هماهنگی هر چه بیشتر با طبیعت است.با نگاهی به الگوهای سنتی ساخت می توان به اصول پایداری بکار رفته در آنها پی برد، بنابراین در این پژوهش با مراجعه به مساکن سنتی روستاهای استان گیلان و بررسی آنها اصول کلی آنها استخراج شد، استفاده از این اصول و تلفیق آنها با روش های ساخت و ساز جدید می توانند منجر به ارتقاء پایداری معماری و بدنبال آن محیط شوند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مهمترین اصول پایداری بکار رفته در الگوهای سنتی ساخت عبارتند از: بهره گیری از پتانسیل های موجود در طبیعت در ساخت و سازها (توجه به بستر طراحی)، بهره گیری از مصالح موجود در بستر طراحی (چوب، سنگ، گیاهان و ...)، به حداقل رساندن مصرف انرژی (جنبه اقتصادی)، توجه به فرهنگ و هویت منطقه در ساخت و ساز و طراحی فضاهای چند منظوره.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، الگوهای سنتی ، گیلان