ارتقای امنیت در محیط شهری بر مبنای معماری پایدار با رویکرد طراحی محیط (نمونه موردی:محوطه ی مجتمع مسکونی 324 واحدی لاله در شیراز)

امنیت جز لاینفک احساس آدمی می باشد که عدم تامین آن ترس، اضطراب و تشویش را به دنبال دارد، مهمترین مسیولیت معماری پایدار در شهرسازی شناخت نیازهای آدمی مرتبط با عوامل تشویش زا و رفع آن می باشد و هم چنین می توان گفت که از مهمترین و اساسی ترین جنبه های زندگی هر فرد که محدود به مکان و زمان خاصی نیست، امنیت و زندگی در محیط امن و مطمین است که به طور کلی نمی توان انتظار داشت با افزایش بدون ارتقاء موثر و کارآمد مولفه های امنیت شهری، بتوان در بهبود کیفیت زندگی ، رضایتمندی شهروندی را فراهم آورد، چون شهر دارای نقشی اساسی در میزان مشارکت اجتماعی، انسجام اجتماعی و امنیت ملی به شمار می روند، پس می توان با رویکرد امنیت از طریق طراحی، که یکی از موثرترین و کاراترین رویکردها در زمینه ارتقاء امنیت شهری است ، نقش بسزایی در ایمن سازی فضاهای شهری ایفا نمود. روش تحقیق پژوهش حاضر تحلیلی و اسنادی است به این منظور در این مقاله پس از ذکر مقدمه ای ابتدا به تعریفی مختصر از مفهوم معماری پایدار، امنیت و اهمیت و ضرورت آن در شهرها پرداخته می شود. سپس نظریه ی پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیط (CPTED) مورد بررسی قرار می گیرند و بعد از آن به عوامل افزایش دهنده امنیت در یک محیط شهری، فضای عمومی یک مجتمع مسکونی در شیراز اشاره می شود و در نهایت نیز راهکارهایی در جهت افزایش امنیت ارایه می گردد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، امنیت شهری ، کاهش جرایم شهری ، CPTED