ارزیابی سیستم های سازه ای در ساخت برج ها

امروزه پیشرفت و توسعه سازه های بلند بطور گسترده ای در حال گسترش می باشد. تعیین مشخصات ساختمانهایی که در گروه سازه های بلند قرار می گیرند بسیار مشکل است، زیرا بلندی خود یک حالت نسبی است و ساختمانها را نمی توان بر حسب ارتفاع یا تعداد طبقات، دسته بندی و تعریف نمود. بلندی یک ساختمان بستگی به شرایط اجتماعی و تصورات فرد از محیط دارد، بنابراین ارایه یک معیار قابل قبول همگانی برای تعریف بلندی سازه غیرممکن است. در این مقاله، ارزیابی سیستم های سازه ای در ساخت برج ها مورد بررسی قرار گرفته است. سیستم های سازه ای، بعضی مناسب ساختمان های فولادی و بعضی مناسب ساختمانهای بتن آرمه می باشند. در حالی که تعداد کمی از آنها را میتوان به صورت ترکیبی استفاده نمود. اعضای اصلی این سیستم ها، ترکیب های مختلف بارهای قایم و افقی را به صورت بهینه تحمل می نمایند. ولی در عمل ملاحضات سازه ای و غیر سازه ای بطور همزمان در انتخاب سیستمهای سازه ای تعیین کننده می باشد. از نظر مهندسی هنگامی می توان سازه را بلند نامید که ارتفاع آن باعث شود که نیروهای جانبی ناشی از باد و زلزله، بر طراحی آن اثر قابل توجهی گذارند. همچنین نیروهای ثقلی، تاثیر نیروهای جانبی در سازه ها کاملا متغیر بوده و به سرعت با افزایش ارتفاع شدت می یابد. سه عامل اساسی که باید در طراحی تمام سازه های بلند در نظر گرفته شوند عبارتند از: مقاومت، صلبیت، پایداری؛ که در طراحی سازه های بلند سیستم سازه ای باید متناسب با این نیازها باشد. نیاز به مقاومت عامل غالب در طراحی سازه های کوتاه است، اما با افزایش ارتفاع صلبیت و پایداری اهمیت بیشتری می یابد. بنابراین در یک سازه بلند، سیستم مقاوم در برابر بارهای جانبی و قایم بر حسب ارتفاع سازه و نوع کاربری و نیز ماهیت و نوع نیروها متفاوت خواهد بود.

کلیدواژه ها:

برج ، سیستم سازه ای ، فرم ساختمان ، بارهای جانبی و قایم ، ارتفاع سازه