کاربرد سیستم های اطلاعات جغرافیایی در تعیین حق آبه های کشاورزی (مطالعه موردی: حوضه آبریز زاینده رود)

خشکی زاینده رود و به دنبال آن وقوع بحران های اجتماعی در این حوضه موضوع حقوق قانونی صاحبان حق ابه بر از زاینده رود را به مهمترین موضوع استان اصفهان تبدیل نموده است. یکی از روشهای تعیین حق آبه های قانونی در حوضه آبخور زاینده رود (از روستای چمطاق تا انتهای صحرای دیزی در نزدیکی تالاب گاوخونی) محاسبه سطوح زیرکشت در مقطع تصویب قانون توزیع عادلانه آب است. در این تحقیق تعیین محدوده آبخور رودخانه بر اساس بررسی عکس های هوایی سال 1343 صورت گرفته است. همچنین بررسی وضعیت پوشش سبز اراضی کشاورزی در سال تصویب قانون (1361) و وضعیت فعلی بر اساس تحلیل تلفیقی داده های ماهواره کوییکبرد و لندست 5 و 8 صورت گرفته است. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، مجموع مساحت اراضی حق آبه بر حوضه آبخور بدون اعمال اصلاحات اقلیمی 92/2 هزار هکتار بوده که بیشترین اراضی حق آبه بر مربوط به بلوک لنجان و کمترین آن مربوط به آیدوغمش بوده است. همچنین 6896 هکتار از اراضی کشاورزی حقآبهبر حوضه آبخور زایندهرود طی سالهای 1361 تا 1394 به اراضی مسکونی و شهری تغییر کاربری داده و مجموع فضای سبز محدوده شهری اصفهان طی دوره آماری یاد شده به میزان 8719 هکتار کاهش یافته است.

کلیدواژه ها:

حق آبه ، زاینده رود ، اطلاعات مکانی ، طومار شیخ بهایی