بررسی مولفه های مدیریت بحران در جهت کاهش خطر پذیری در محیط شهری

شهر و زندگی در آن در کنار آسایش و رفاهی که برای ساکنان خود به ارمغان آورده در درون و برون خطرات ( با منشاء طبیعی و انسانی ) فراوانی را نیز به همراه دارد. یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن دست به گریبان هستند، موضوع حوادث طبیعی است. با توجه به ماهیت غیر مترقبه بودن غالب حوادث طبیعی و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است در این بین بدیهی است که مدیریت بحران در برگیرنده یک سری عملیات و اقدامات پیوسته و پویا است که به طور کلی براساس اصول کلاسیک مدیریت شامل برنامه ریزی، سازماندهی، تشکیلات رهبری و کنترل است. مجموعه این مفاهیم نظری و تدابیر عملی در ابعاد برنامه ریزی جهت مقابله با سوانح هنگام، قبل و بعداز سانحه است این اصطلاح به نحوه مدیریت های سانحه و عواقبشان نیز می پردازد و موجبات کاهش خطر پذیری را در فضاهای زندگی و شهری به وجود میاورد. پژوهش حاضر قصد دارد تا با روشی توصیفی تحلیلی و با شناخت مفاهیم و ارزش های معماری ساختمان مدیریت بحران و با توجه به مباحث مقرار ملی ساختمان و همچنین استفاده از رویکرد های پدافند غیر عامل، به مبنایی برای طراحی ساختمان فوق با رویکر کاهش آسیب پذیری در کلانشهرها دست پیدا کند.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، پدافند غیر عامل ، کاهش خطر پذیری ، محیط شهری