تاثیر شاخصه های معماری بومی بر محیط های آموزشی کودکان بی سرپرست

امروزه مهمترین مساله آموزش و پرورش کودکان مکان هایی است که در آنجا رشد فردی خود را کامل تر نموده و شاکله شخصیت، ماهیت فرهنگی و کشف استعدادهای خود می پردازند. بنابراین فضاهای آموزشی محیط دومی هستند که کودکان از خردسالی با آنها آشنا می شوند، در نتیجه ایجاد بستری مناسب جهت رشد و تعالی سرمایه های فکری در جامعه ی رو به پیشرفت و دانایی محور می باشد. یادگیری در محیط هایی که به معماری و نوع افراد استفاده کننده اهمیت داده شده پیوسته خلاقیت، نوآوری و سازنده اجتماعی رو به پیشرفت را خواهیم داشت. طراحی معماری در ایجاد فضاهای نوین و با قبلیت اثر مثبتی دارد، کودکان بی سرپرست نیاز به توجه در کالبدهای آموزشی دارند و این توجه می تواند با طراحی متفاوت فضا برای آنها و ایجاد کالبدی خلاق و سرزنده را به تصویر بکشند. تحقیق حاضر با استفاده از مبانی تیوریک معماری بومی و آموزشی در حیطه فضاهای سرزنده و پویا به روش توصیفی و تحلیلی جمع آوری و نتیجه گیری شده و در نتیجه به دو مولفه فوق خواهد رسید معیار اول: توجه به عناصر معماری بومی و منطقه ایی و معیار دوم: ایجاد سرزندگی و حس پویایی در فضاهای آموزشی.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فضاهای آموزشی ، کودکان بی سرپرست ، سرزندگی