حاشیه نشینی و آسیب های اجتماعی (مطالعه موردی: شهر ایلام)

اصطلاح حاشیه نشینی در کشورهای در حال توسعه به محلات فقیر نشین اطلاق می شود که در اطرافشهرهای بزرگ به وجود آمده و ساکنین این مناطق به علل گوناگون نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی-اجتماعی شهر شده تا از خدمات و امکانات شهر استفاده نمایند. شکل گیری حاشیه نشینی در شهر ایلام بهسال 1340 برمی گردد و عمدتا در محدوده جنوب و جنوب شرق شهر شکل گرفته اند که عمده ترین پیامدآن رواج آسیب های اجتماعی، گسترش شهر در زمین های پست و نامناسب و تخریب زمین های کشاورزیاست. هدف از این پژوهش، بررسی حاشیه نشینی و ارتباط آن با آسیب های اجتماعی در شهر ایلام و ارایهراهکارهای اجرایی برای مقابله با این پدیده است. فقر علل اصلی حاشیه نشینی و یکی از عوامل مهم انواعانحرافات از جمله دزدی، اعتیاد، یزهکاری و. . . می باشد. روش تحقیق در این پژوهش پیمایشی و شیوهنمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای است جامعه آماری حاشیه نشینان شهر ایلام می باشد که تعداد جمعیتآنها در سال 1394 بالغ بر 32000 نفر بوده و از آن تعداد 367 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد که جهتدقیق بودن نتایج تعداد 380 نفر درنظر گرفته شد و از طریق پرسشنامه طراحی و اجرا شد. نتایج پژوهشنشان می دهد که: بیکاری، فقدان مسکن مناسب، سوء تغذیه و بهداشت ناشی از فقر از علل اصلی بزهکاریو آسیب های اجتماعی در مناطق حاشیه نشین می باشد.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، آسیب های اجتماعی ، بزهکاری ، شهر ایلام