قدرت نرم و توافق هسته ای ایران با کشورهای1+5

دیپلماسی هسته ای ایران و پنج به علاوه یک به دنبال توافق جامع هسته ای در تیرماه 1394 ، بیش از گذشته در معرض توجه قرارگرفته و به چالش اذهان مبدل گردیده است. از جمله چرایی های برخاسته از این رویداد، طرح این مسیله میباشد که چه عاملی موجب موفقیت و به ثمررسیدن مذاکرات هسته ای دوازده ساله ایران با قدرتهای جهانی شده است نویسندگان با ریشه یابی فضای حاکم بر سیاست خارجی دو طرف دیپلماسی هسته ای یعنی ایران و آمریکا، مدعی آن هستند که دولتهای یادشده برای رسیدن به اهداف سیاست خارجی، الگوی رفتاری مبتنی بر بعد نرم افزاری قدرت را کنش راهبردی خود قرار داده و با تعمیم این الگو به مسیله هسته ای ایران، درصدد حل وفصل آن برآمده اند. بر این مبنا نوشتار حاضر پرسش مذکور را به این شکل تغییر میدهد که چگونه رویکرد نرمافزاری قدرت امکان دستیابی به توافق هسته ای را فراهم میسازد در مقام فرضیه پردازی، نویسندگان در پاسخ به این پرسش، با بهره گیری از نظریه قدرت نرم جوزف نای و با کاربست روش توصیفی تحلیلی مطرح میسازند که علیرغم تفاوت در اهداف، دولتهای ایران و آمریکا در راستای اثرگذاری بر یکدیگر، از روشهای مسالمت آمیزی چون مذاکره، تعامل، تغییر لحن و ادبیات، اقناع سازی و چندجانبه گرایی، برای نیل به توافق هسته ای و تثبیت آن بهره گرفته اند.

کلیدواژه ها:

قدرت نرم ، دیپلماسی هسته ای ، سیاست خارجی ، آمریکا ، ایران