ارتباط تغییرات فنولوژیک وتکمیل نیازبهاره سازی باروند انباشت قندهای محلول و تحمل به سرما درگندم نان Triticum aestivum

در این پژوهش پاسخ تیمارهای خوگیری به سرما با طول دوره های متفاوت سرمادهی در چهار رقم گندم نان نورستار،شهریار،الوند،کویر با نیازهای متفاوت بهاره سازی از زمستانه تا بهاره در شرایط مزرعه و نیز شرایط محیط تحت کنترل بررسی گردید اوج تحمل انجماد در فاز رویشی گیاه و توام با مرحله برجستگی ساده در مریستم انتهایی ساقه بود به گونه ای که پس از این مرحله بروز تحمل گیاه به سرما کاهش یافته و ظهور برجستگی دو گانه مقارن با کاهش میزان تحمل گیاه به انجماد بود بیشینه تحمل انجماد پیش از محدوده تکمیل نیاز بهاره سازی به وقوع پیوست که در این محدوده تداوم تیمار سرمادهی تاثیری بر تسریع زمان گلدهی نداشت کاهش در تعداد نهایی برگ و وهله تثبیت در این تعداد که از آن به عنوان شاخصی فیزیولوژیک در تعیین مرحله تکمیل نیاز بهاره سازی یاد می شود و همسویی این کاهش با خوگیری به سرما در ارقام بینابین و به ویژه در زمستانه لحاظ گردید در همین راستا بیشینه توانایی خوگیری به سرما در رقم زمستانه نورستار معادل -18 درجه سانتی گراد ملاحظه شد که این رقم دارای طولانی ترین دوره نیاز بهاره سازی است افزایش تحمل انجماد که پس از اعمال تیمارهای سرمادهی بر گیاهان مشاهده گردید با کاهش محتوای آب و افزایش محتوای قندهای محلول در بافت های برگ و طوقه همبستگی داشت با استقرار گیاهان در شرایط خوگیری به سرما محتوای آب طوقه و برگ رو به کاهش نهاد در همین راستا همبستگی بالایی بین تحمل سرما و افزایش محتوای فروکتان در طوقه ملاحظه گردید به طوری که سطوح افزایش فروکتان متناسب با طول دوره اعمال تیمار سرما بود و این روند افزایشی تا محدوده زمانی تکمیل نیاز بهاره سازی تداوم می یافت

کلیدواژه ها:

گندم ، بهاره سازی ، خوگیری به سرما ، تجمع قندهای محلول ، تحمل سرما ، تعداد نهایی برگ ، تحمل انجماد ، فروکتان