اجتهاد در سیره امام صادق علیه السلام

روایات شیعی از سویی حلال و حرام محمدی را به روز قیامت پیوند میدهد و از سویی دیگر جاودانگی هر پدیده را به همگونی مداوم آن با اعصار منتسب میدارد. تنظیم مدعای روایات طبقه نخست بر پایه مفاد روایات طبقه دوم و بر اساس تفکیک وظایف صورت میگیرد. این روایات القای اصول را به عهده ایمه، و تفریع فروع را بر عهده راویان حدیث میگذارند. این همان اجتهاد است که لباس جاودانگی بر قامت شریعت محمدی میپوشاند.این نوشتار اجتهاد را در عصر معصومان علیهم السلام و به طور خاص در دوران امام صادق مورد تحقیق قرار داده و پس از بیان موقعیت زمانی آن عصر، به شکلگیری مذهب تشیع در مقابل نحله های مختلف اشاره میکند و سیره امام صادق را در ارتباط با مساله اجتهاد و نیز شیوه های اجتهادی ایشان و اصحابشان را مورد کنکاش قرار میدهد.

کلیدواژه ها:

اجتهاد ، مرجعیت ، قواعد فقهی ، فتوا ، استنباط ، حجیت ظاهر