امکان سنجی ساماندهی نماهای شهری در معماری معاصر ایران با رویکرد سنت تاریخی

نمای ساختمان از حیث های مختلف دارای اهمیت است . اول اینکه به عنوان جدا کننده ی فضا ، فقط جدا کننده نیست ، بلکه معرف فضای داخل است .این معرفی هم از جهت کالبدی می باشد و هم از جهت فرهنگی است و معرف فرهنگ ها و سنت های منطقه است. ازطرف دیگر نما و بدنه ی ساختمان نمود هویت و فرهنگ و اقلیم آن سرزمین به شمار می رود.با اندکی تامل در سیمای شهر ها ، به نظر می رسد ارزش های بنیادین معماری در طراحی نما نادیده گرفته می شودکه نتیجه ی آن تجمل گرایی و اسراف و بی هویتی موجود است. این نوع معماری باعث شده است که گاها نیاز های معاصر را نیز تامین نمی کند. هدف این پژوهش این مهم است که آیا می توان معیار ها و حتی ضوابطی را ارایه کرد که بتوان نمای ساختمان هارا ساماندهی کرد و بتوان این آشفتگی و بی هویتی را از آن زدود و پیوند آن را با فرهنگ و اقلیم برقرار کرد. به گونه ای که از طرفی ارتباطی معلوم و خوانا با داخل فضا داشته باشد و از طرف دیگر با محیط پیرامون ارتباطی منطقی داشته باشد . به طوری که نمای یک ساختمان علاوه بر این که شخصیتی مستقل دارد ، با نمای همجوار و منطقه خود هم در ارتباط باشد.