تعیین مولفه های تاب آوری در کالبد بافت های مسکونی با تحلیل ترکیبی ALM-GIS، مطالعه تطبیقی کیانپارس، کیان آباد شهر اهواز

در پی تغییرات سریع شهرها، بخشی از بافت های شهری به علت ناکارآمدی نتوانسته اند رابطه ای مناسب با محیط خود و خدمات دهی به بهره برداران برقرار کنند. پژوهش حاضر به دنبال تعیین مولفه های تاب آوری در کالبد بافت مسکونی و تاب آور نمودن این بافت است. قلمرو مطالعه محله های کیانپارس و کیان آباد اهواز با 279 هکتار و 124.758 نفر جمعیت می باشد. این پژوهش با هدف کاربردی و در روش شناسی توصیفی- تحلیلی مبتنی بر رویکرد کالبدی- سازه ای است. شاخص های منتخب سازه، جنس مصالح، تعداد طبقات، دانه بندی، قدمت، نفوذپذیری، کیفیت ابنیه و تعداد واحد ساختمان می باشند. برای کشف روند الگو از ابزار رگرسیون، برای وزن دهی به لایه ها از روش خودهمبستگی فضایی در نرم افزار Geoda و برای بررسی توزیع فضایی با اولویت مقاوم سازی بافت مسکونی از روش Anselin local Morans در ArcGIS استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد بیشترین ضریب در بین عوامل تاثیرگذار در تاب آوری بافت مسکونی، شاخص قدمت و اسکلت ساختمان با ضریب 1/03 و 0/94 می باشند. نتایج مکانی نیز نشان می دهد که 69 هکتار یا 24/87 درصد مساحت بافت با سطح تاب آوری 0/10 و در تاب آوری کم قرار دارند. در مجموع در محله کیانپارس و کیان آباد سطوح غیرتاب آور و تاب آوری پایین قسمت های زیادی از بافت را دربر می گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، مقاوم سازی ، بافت مسکونی ، ALM ، اهواز