رهیافت المان های محدود لاگرانژ الحاقی در تحلیل تریبولوژیکی تماس اصطکاکی در سامانه های ویسکوالاستیک

چگونگی توزیع اصطکاک و فشار تماسی در برهمکنش سامانه های مکانیکی دارای نقش کلیدی بر منظر تریبولوژیکی این سامانه ها می باشد. تماس در پیکره های تغییر شکل پذیر به طور کلی یک پدیده غیر خطی و در پیکره ویسکوالاستیک نیز یک پدیده وابسته به زمان می باشد. معرفی پدیده اصطکاک به عنوان یک پارامتر بازگشت ناپذیر در میانجی سامانه های برهمکنشی، مسئله تماس را از نظر فرمول بندی محاسباتی پیچیده تر نیز می سازد. در این پژوهش به توسعه یک فرمول بندی المان های محدود کلی بر اساس رهیافت بهینه سازی لاگرانژ الحاقی به منظور تحلیل رفتار تماس اصطکاکی در سامانه های ویسکوالاستیک پرداخته می شود. براساس شرایط سینماتیکی و هندسی اجزای در حال تماس یک رهیافت لاگرانژ الحاقی بهبود یافته اجرا شده است. به منظور فرمول بندی معادلات متشکله ویسکوالاستیک از مدل ماکسول تعمیم یافته در قالب دو تابع وارهیدگی کلی در اتساع و برش بهره گرفته شده است. با استفاده زا اعمال اصل کار مجازی یک فرمول بندی موثرالمان های محدود با یک فرآیند وارهیدگی نموی در معادلات متشکله ویسکوالاستیک حاصل شده است.

کلیدواژه ها:

مسائل تماس اصطکاکی ، تحلیل تریبولوژیکی ، پیکره های ویسکوالاستیک ، لاگرانژ الحاقی