ازدواج با فرزندخوانده در حقوق ایران

این مطالعه به بررسی ازدواج با فرزندخواندگی در حقوق ایران میپردازد. روش مورد استفاده در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی می باشد. برای بحث در این پژوهش می توان بیان داشت که مدعا آن است که فرزندخواندگیبرای ازدواج عملی حقوقی است و ایجاد آن فقط از راه عقد امکانپذیر است. علاوه بر آنچه در سیر تاریخی شده است، این نهاد ازجمله وقایع و اعمال فرزندخواندگی دیدیم که در جوامع مختلف این نهاد از راه عقد محقق میحقوقی است که با اراده اشخاصی به وجود میآید و آثار فقهی و حقوقی آن تابع اراده آنان است. این رابطه در اثر اراده و درخواست طفلی بهعنوان فرزند، از جانب زن و مردی و یا شخصی و قبول و پذیرش از سوی دیگری ایجاد میشود، بدون آنکه پذیرندگان طفل، پدر و مادرواقعی آن طفل باشنددر قانون مدنی تنها قرابت نسبی و سببی و رضا عی از موانع شمره شده و فرزندخوانده جزء هیچ کدام از این گروه نیست تا ازدواج با او حرام باشد. مخالفان تبصره ماده 27 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست میگویند به دلیل مسایل عاطفی که میان سرپرست و فرزندخوانده وجود دارد، ازدواج احتمالی آنها، از نظر روحی به فرزندخوانده بویژه اگر سن پایینی داشتهباشد، آسیب میرساند.

کلیدواژه ها:

جنبه شرعی محرمیت ، ازدواج با فرزند خوانده ، قاعده لا حرج ، صیغه نکاح