انجام مطالعات ارزیابی چرخه حیات، گامی درجهت توسعه پایدار

حساسیت تاریخی ایجاد شده برای بشریت در نیمه دوم قرن بیستم، نخبگان جوامع بشری را برآن داشت که به دنبال راهکاری برای خروج از دور باطل توسعه و تخریب منابع و محیط زیست باشند . نتیجه این تلاش تعریفی بود که برونتلند در سال ۱۹۶۸ میلادی از توسعه پایدار ارائه کرد و بر اساس آن منشوری با عنوان دستور کار ۲۱ در سال ۱۹۹۲ به تصویب اجلاس زمین در ریودوژانیرو رسید. درای ن منشور با برشمردن مسایل اضطراری موجود در انتهای قرن بیستم و با هدف آماده ساختن جهان برای رویارویی با چالش های قرن بیست و یکم، برنامه دولت های مختلف برای رسیدن به توسعه پایدار با مفهوم استفاده از منابع به گونه ای که حق نسل های آتی در استفاده از این منابع از بین نرود، برای جهانی ان تشریح شده است. این برنامه ها در چهار بخش : بهبود ابعاد اجتماعی و فرهنگی، تعیین منابع لازم برای توسعه و استفاده صحیح از آن، توجه و تقویت گروه های اجتماعی اصلی موثر در فرایند توسعه و درنهایت ارائه دستورالعمل برای اجرای این برنامه ها ارائه شده است.