زیبا شناسی کاشی های دوره بعد از اسلام در شهر اصفهان

صنعت کاشی سازی و کاشی کاری که بیش از همه در تزیین معماری سرزمین ایران ، و به طوراخص بناهای مذهبی به کار گرفته شده، همانند سفالگری دارای ویژگی های خاصی است. این هنر و صنعت از گذشته ی بسیار دور در نتیجه مهارت ، ذوق و سلیقه کاشی ساز در مقام شییی ترکیبی متجلی گردیده ، بدین ترتیب که هنرمند کاشی کار با کاربرد و ترکیب رنگ های گوناگون و یا در کنار هم قرار دادن قطعات ریزی از سنگ های رنگین و بر طبق نقشه ای از قبل طرح گردیده ، به اشکالی متفاوت و موزون از تزیینات بنا دست یافته است. طرح های ساده هندسی ، خط منحنی ، نیم دایره ، مثلث و خطوط متوازی که خط عمودی دیگری بر روی آنها رسم شده از تصاویری هستند که بر یافته های دوره های قدیمی تر جای دارند ، که به مرور نقش های متنوع هندسی ، گل و برگ ، گیاه و حیوانات که با الهام و تاثیر پذیری از طبیعت شکل گرفته اند پدیدار می گردند و در همه حال مهارت هنرمند و صنعت کار در نقش دادن به طرح ها و هماهنگ ساختن آنها ، بارزترین موضوع مورد توجه است. این نکته را باید یادآور شد که مراد کاشی گر و کاشی ساز از خلق چنین آثار هنری هرگز رفع احتیاجات عمومی و روزمره نبوده ، بلکه شناخت هنرمند از زیبایی و ارضای تمایلات عالی انسانی و مذهبی، مایه اصلی کارش بوده است. مخصوصا اگر به یاد آوریم که هنرهای کاربردی بیشتر جنبه ی کاربرد مادی دارد ، حال آن که خلق آثار هنری نمایانگر روح تلطیف یافته انسان می باشد. در این مقاله کاشی های بعد از ورود اسلام تا به امروز مورد بررسی قرار گرفته تا علاقه مندان به تحولات کاشی کاری این دوره ها آشنا شوند.

کلیدواژه ها:

زیباشناسی ، کاشی کاری ، دوره سلجوقی تا قاجار ، تزیینات در معماری