بررسی اثر حفاظتی سیلیمارین و نانوکریستال آن بر آسیب کبدی ناشی از نانو دی اکسید تیتانیوم در موشصحرایی نر

مطالعات اخیر نشان دادهاند که نانوذرات دی اکسید تیتانیوم برای انسان سمی هستند. استرس اکسیداتیو یک مکانیسم متداول است که درشروع و پیشرفت آسیب کبدی شرکت دارد. سیلیمارین به عنوان داروی محافظ کبدی شناخته شده است. با این حال فراهمی زیستی و بهره وری درمانی آن به دلیل حلالیت آبی ضعیف محدود شده است. در این مطالعه ما از روش ته نشینی نانو برای تولید نانوکریستال به منظور بهبود حلالیت سیلیمارین استفاده کردیم. هدف این مطالعه بررسی نقش حفاظتی سیلیمارین و نانوکریستال آن در درمان آسیب کبدی ناشی از نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در موش بود. موشه ای صحرایی به پنج گروه تقسیم شدند: گروه کنترل، گروه شم، گروه بیمار (مسموم شده با نانو دی اکسید تیتانیوم)، گروه های تیمار شده با سیلیمارین و نانو سیلیمارین. پس از سه هفته مصرف خوراکی نانو دی اکسید تیتانیوم، موش- های صحرایی، سیلیمارین و نانو سیلیمارین را در دوز 100 میلیگرم بر کیلوگرم به مدت سه هفته به صورت تجویز خوراکی دریافت کردند، سپس وزن کبد و بدن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که وزن نسبی کبد درگروه مسموم شده درمقایسه با کنترل به طور معنی داری افزایش یافته است p=0.001 همچنین وزن نسبی کبد درگروه های تیمار شده با سیلیمارین و نانوکریستال آن به طور معنی داری نسبت به گروه بیمار کاهش یافت p=0.005 و p=0.015 نتایج پژوهش نشان می دهد که سیلیمارین و نانوکریستال آن دارای خواص محافظ کبدی در برابر آسیب کبدی ناشی از نانو دی اکسید تیتانیوم می باشند

کلیدواژه ها:

نانو ذرات دی اکسید تیتانیوم ، سیلیمارین ، نانوکریستال ، کبد