اثر بخشی مداخله مثبت اندیشی بر انعطاف پذیری روانشناختی دانشجویان پیام نور

مقدمه و هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی مداخله مثبت اندیشی بر انعطاف پذیری روانشناختی دانشجویان دانشگاه پیام نور انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه پیام نور نطنز در سال تحصیلی 1395 - 1394 بودند که از میان آنها 30 نفر که کمترین نمره را در آزمون سرزندگی تحصیلی کسب کرده و مایل به همکاری بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 ) نفر و کنترل ( 15 ) گمارش شدند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون و- تحت شرایط یکسان - به پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال ( 2010 ) پاسخ دادند. برنامه مداخله ای مثبت اندیشی برای گروه آزمایش به مدت هشت جلسه گروهی به صورت یک بار در هفته برگزار شد در این مدت گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند؛ سپس شرکت کنندگان گروه آزمایش و کنترل بار دیگر با استفاده از پرسشنامه انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال بررسی شدند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند. یافته ها : نتایج نشان داد که انعطاف پذیری روانشناختی و سه خرده مقیاس آن، در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معناداری داشت. نتیجه گیری : براساس نتایج این پژوهش، آموزش مثبت اندیشی می تواند به عنوان یک مداخله موثر در جهت افزایش انعطاف پذیری شناختی دانشجویان در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

مثبت اندیشی ، انعطاف پذیری روانشناختی ، دانشجویان پیام نور