میلی مشهدی، ستایشگر دین و دولت

شعر ستایشی مجموعه ای در هم تنیده و گسترده از قصاید مدحی، برخی غزل های اجتماعی، ترکیب بند، ترجیع بند ودیگر قالب های شعری است که فرایند کنش ها و رابطه های دو جانبه میان دولتمردان و شاعران ستایش گر می باشد. چونمطابق با اسناد معتبر، شعر و ادب فارسی، با شعر ستایشی آغاز گردیده، این پژوهش، به روش تاریخی و با مراجعه به منابعو اسناد کتابخانه ای، سیر تحول مدیحه سرایی را از آغاز تا پایان قرن دهم مورد بررسی قرار داد، اوج دگرگونی شعرستایشی و گسترش شعر آیینی را در دوران صفویه گزارش کرده است. در این دوران میرزا محمد میلی مشهدی در سرودنشعر ستایشی جایگاهی ارجمند داشت که فراز و فرود شعر وی مشخصا مورد ارزیابی قرار گرفته است. نظر به اینکه در ایندوره مذهب شیعه اثنی عشری، مذهب رسمی ایران شد به دستور شاه طهماسب صفوی، مسیر شعر مدحی دگرگون گردیدو شاعران موظف شدند فقط در نعت پیامبر گرامی اسلام )ص(و پیشوایان مذهبی شیعه شعر بسرایند. میلی مشهدی که دراین عصر می زیست، به مقتضای زمان، ستایشگر دین و دولت گردید که با توسل به خاندان رسول گرامی اسلام (ص) وشاه ولایت امیر المومنین (ع) همچنین امام هشتم امام رضا (ع) با سرودن شعر نبوی،علوی و رضوی، توشه آخرت ساخته وناگزیر با مدح وزیران و فرمانروایان دولت صفوی با صله های دریافتی، به ساماندهی زندگی این جهانی خود پرداخته است.

کلیدواژه ها:

میلی مشهدی ، سبک هندی ، مکتب وقوع ، شعر ستایشی ، شعر آیینی