عبرت و عبرت آموزی در نهج البلاغه

عبرت حالتی است که انسان از امور ظاهری و مشهود، به شناخت باطنی و غیر مشهود امور نایل می شود. تشابه زندگی اقوام و ملل و تاثیر پذیری انسان از احوال امت های گذشته، سبب می شود که عبرت گیری به عنوان روشی تربیتی برای دست یابی به یک حیات مطلوب در نظر و عمل مطرح باشد. هر کس دیده ای عبرت بین داشته باشد می تواند از لا به لای حوادث و وقایع پیام ها را دریابد. در این مقاله سعی شده است مسیله عبرت و عبرت آموزی از منظر حضرت علی، به ویژه در نهج البلاغه بررسی شود و پیامدهای ارزشمند آن ( بصیرت و هوشیاری، تقوا، خیرخواهی، فهم و دانش، دوری از گناه و لغزش، رشد و بالندگی و ... ) تبیین گردد.

کلیدواژه ها:

عبرت ، عبرت آموزی ، مشابهت ، تقوا ، بصیرت