ترجمھ پذیرى قرآن، میان نفى و اثبات

عبارت ترجمھ پذیرى و ترجمھ ناپذیرى قرآن مجید داراى ایھام است. امکان دارد این عبارت بھ معناى مشروعیت و یا عدم مشروعیت بر گردان کلام الھى بھ منزلھ کلامى قدسى، بھ زبان دیگر باشد و ممکن است بھ معناى امکان انتقال معنا و پیام کلام وحى بھ زبان دیگر بھ ویژه زبان ھایى کھ از لحاظ ساختار زبانى و فرھنگى فاصلھ زیادى با قرآن دارند، باشد. تاریخ اسلام گواه بحث و جدل ھاى زیاد پیرامون مشروعیت ترجمھ قرآن است. در آغاز بیشتر علماى مسلمان مخالف ایده برگردان کلام الھى بھ زبان دیگر بوده اند. آنان با این باور کھ ترجمھ قرآن باعث مى شود میان مسلمانان و زبان وحى جدایى بیفتد و مسلمانان نتوانند از انوار وحى بھره مند شوند، اعتقاد داشتند کھ براى جلوگیرى از چنین زیانى، مسلمانان باید قرایت و تلاوت قرآن را فرا گیرند و آن را بھ زبان عربى درک کنند. حتى در عصر حاضر، ھنوز این ایده در میاناندیشمندانى کھ بھ شدت مترجمان را از برگردان کلام الھى باز مى دارند و ترجمھ ھاى موجود را نامشروع مى دانند، وجود دارد کھ از آن جملھ مى توان از محمد رشید رضا و بعضى از شیوخ الازھر مانند شیخ محمد عبده و شیخ محمد شلتوت کھ بھ منع ترجمھ قرآن فتوا دادند، نام برد. 1بر خلاف این جریان، عده دیگر عقیده داشتند کھ ترجمھ قرآن تنھا در صورتى مشروعیت دارد کھ متن ترجمھ در کنار متن عربى قرآن گیرد؛ ام ا در ھر صورت براى تفسیر قرآن منعى وجود نداشت.